Onze programmeur over Davy Pieters; Not all is lost

Een vrouw (Melyn Chow) komt op. Jong en verzorgd, geruit pak met passende handtas en hoge hakken. Ze loopt rustig over de aarde die hier is neergezet, als een klein stadspark in de betonjungle. Dan zoekt ze, wroetend door de aarde. Ze vindt een apparaatje dat een geluidsopname afspeelt, onverstaanbaar voor ons. Aan het gezicht van de vrouw is niet af te lezen of dit nu haar heilige graal was. In Not all is lost van Theater Rotterdam, waarvan ik een try-out aan de William Boothlaan mocht bezoeken, zijn de vier figuren vooral naar elkaar op zoek.

Tekst: Lars Kajuiter

Ik zeg bewust “figuren”, want Davy Pieters voorstelling wordt door Theater Rotterdam niet in de categorie dans gezet, maar er zit genoeg dans in dat ze ook als dans(theater) zou kunnen worden gezien. Noemen we de mensen op het toneel dan danser, acteur, personage? In ieder geval kijken we naar mensen die elkaar vastgrijpen, vasthouden, ophijsen, meeslepen, wegduwen, opzoeken, door de modder trekken en diep in de ogen kijken zonder een woord te wisselen.

Language no problem, dus door taalbarrières hoeft niemand zich te laten tegenhouden. Zeker voor publiek dat vaker naar (dans)theater kijkt, is het een mooie aanrader. Ervaren publiek herkent beelden uit Café Müller van Pina Bausch als twee figuren (Charlotte Gillain en Thomas Higginson) elkaar in de armen sluiten, de ene valt en door de ander wordt omhooggetrokken, en dit spel zich steeds sneller herhaalt. De aarde maakt de bewegingen moeilijker en de gevoelens heviger. Het licht dat Varja Klosse heeft ontworpen maakt overgangen door soms plotseling de zaal in te schijnen, als een zoeklicht dat je eraan herinnert dat we in de grote stad zijn.

Volgens Theater Rotterdam zelf gaat Not all is lost over “lichamen die zorgen voor andere lichamen”, en wel specifiek in de jongvolwassen levensfase. De fase waarin mensen hun eigen plek moeten vinden en andere mensen om het leven mee te delen. Alles wat in de kindheid nog vanzelfsprekend was, staat op losse schroeven. Wat de vier figuren daarin mooi laten zien is het dilemma dat je de ander niet wil laten vallen, maar zelf ook niet weet hoe je overeind moet blijven staan.

De voorstelling is op zijn mooist als hij zo teder is, dat je aan reclame voor melkchocolade gaat denken. Het moment dat Melyn Chow zich wast in een vijvertje en Charlotte Gillain bij haar komt, springt eruit. Ik denk ook aan de momenten dat Thomas Higginson verlegen twee stappen naar iemand toe zet en er drie terug springt, of de momenten dat Josefine Aalvid Rahn van de grond komt om de anderen in de armen te nemen. Dus als u samen komt, houd elkaar stevig vast, en laat de mooie beelden binnenkomen.