In de kleedkamer met.. Anneke van Giersbergen

“Als mijn favoriete pen leeg is dan heb ik wel echt een probleem haha. Dan moet ik een nieuwe zoeken!”

Anneke van Giersbergen viert haar 25-jarige carrière in de muziek met haar theatervoorstelling Inchecken. Ze vliegt samen met U door haar carrière, van metalband frontvrouw bij The Gathering tot solo akoestische plaat. Tijdens de vluchten wordt er gekletst, gelachen, plannen gemaakt, en herinneringen opgehaald. Een uniek inkijkje in het leven van de zangeres. Om nog meer van haar te weten te komen, sprak marketingmedewerker Bianca haar in de kleedkamer voor de voorstelling.

Je voorstelling Inchecken gaat over je carrière van de afgelopen 25 jaar. Wat was nou voor jou echt een hoogtepunt van die 25 jaar?

“Goede vraag! Er zijn best wel wat dingen gebeurd die altijd bij me blijven, maar ik vertel in de voorstelling ook over het spelen voor de Dalai Lama. Dat was voor een project genaamd Ticket voor Tibet, we hadden met een soort samengestelde band een single gemaakt en die mochten wij spelen toen hij in Nederland kwam speechen. Dat was echt te gek. Dingen die me ook echt bijblijven zijn bijvoorbeeld hele onverwachte fijne shows waar mensen komen kijken die ik al heel lang niet meer heb gezien of waar dingen echt samen komen. De kleine dingen. Daar geniet ik eigenlijk heel erg van, dit soort theatertours. Elke dag heb je dat intieme gevoel. We spelen nu vooral de kleine zaal, en die zit dan vol. En dan zit je met zijn allen in een soort bel van energie. Het voelt echt alsof je het samen doet. Dat vind ik eigenlijk het allerleukste aan dit doen.”

Je blikt in deze voorstelling terug op je carrière. Maar zijn er ook nog dingen die je in de toekomst heel graag wil doen?

“Ja, nou eigenlijk doe ik precies wat ik fijn vindt op dit moment. Muziek maken op verschillende fronten, met verschillende mensen. Dat daagt mij heel erg uit. Ik doe wel eens dingetjes zoals interviews of presenteren of iets buiten de muziek voor TV, daar haal ik heel erg veel plezier uit. Dat was wel een beetje onverwacht. Misschien dat ik meer dat pad op wil gaan. Maar qua muziek doe ik nu wat ik het liefst doe. Dus dat is eigenlijk perfect, en daarin wil ik gewoon graag doorgaan. Ik heb eigenlijk niet zo heel veel wensen verder. Ik heb nooit zoiets van ‘oh ik wil echt de AFAS een keer vol spelen’ of iets groters bereiken. Het moet dan ook wel echt iets betekenen. Mensen moeten het ook snappen. Dat hele massale hoeft van mij niet zo.”

Heb je nog bepaalde gewoonten die je doet voor of na een voorstelling?

“Ja, ik heb wel een ritueeltje. Ik ga vaak in de buurt van het podium staan en zeg dan meestal tegen mezelf: ‘Dit wordt de beste voorstelling die ik ooit heb gespeeld. Alles wat nu in me zit, wil ik er uit laten komen. En ik spreek de wens uit om het samen met het publiek te doen: iets maken waar we allemaal iets aan hebben. Verder doe ik nog wat rekoefeningen voor mijn lichaam. Mijn middenrif strekken zodat ik vrij kan zingen.”

Ervaar je dan ook veel interactie met je publiek?

“Ja, zeker wel. Maar het theater is donker hè! Dan zie je eigenlijk maar de eerste twee rijen. Dus ik heb af en toe een momentje dat het zaallicht even aangaat, zodat ik iedereen kan zien. Op het moment dat je contact hebt met iemand terwijl je speelt of zingt, is eigenlijk heel mooi. Of mensen zitten met hun ogen dicht te luisteren. Dan heb je een soort van uitwisseling waar ik altijd een beetje op uit ben. Anders wordt het zo’n ego-ding, zo van ‘Kijk eens hoe goed ik ben, hoe goed ik kan spelen.’ Dus ik moet echt zorgen dat we het samen doen.”

Je zei dat je op dit moment veel dingen tegelijk doet, waar ben je dan zoal nog meer mee bezig?

“Met Vuur, mijn metalband die ik in 2016 oprichtte, gaan we in april en mei naar Zuid-Amerika en Japan, dat is heel leuk. Ik ben ook een solo akoestische plaat aan het schrijven, en hoewel ik daar ook echt opname- en schrijfdagen voor heb ingepland ben ik daar nu ook al mee bezig en schrijf ik af en toe dingen.”

Hoe doe jij dat dan, schrijven?

“Ik ga zitten met mijn gitaar, en begin gewoon met schrijven. Het is natuurlijk heel persoonlijk. Niet alles wat eruit komt is goed, maar dat moet je ook maar gewoon voor lief nemen. Soms denk je nou ga ik mijn epos maken, maar dat lukt nooit als je daarop toespitst. Voordat ik ga schrijven maak ik altijd lekkere thee, die ik altijd uit dezelfde theemok drink. Ook gebruik ik altijd dezelfde pen en dezelfde blocknote. En dan komt er soms iets uit, en denk je ’s nachts in een keer: oh dat moet er nog bij! En dát maakt dan het liedje. Niet wat je ’s ochtends bedacht hebt, maar wat er dan ‘s nachts ineens binnenkomt. Maar de natuur geeft me ook veel inspiratie. Het is misschien ouderwets, maar ik schrijf echt nog met pen en papier. Als mijn favoriete pen leeg is dan heb ik wel echt een probleem haha. Dan moet ik een nieuwe zoeken!”

'Inchecken' in Zwolle gemist? Helaas is de tour van de voorstelling inmiddels afgelopen. Klik hier voor de website van Anneke om te zien waar je haar binnenkort kunt vinden!

Tekst: Bianca Kisjes