In de kleedkamer met... Isabelle Beernaert

Voor Laat me blijft choreografe Isabelle Beernaert op eigen bodem en laat zij zich inspireren door grootmeesters van de Nederlandstalige chansons. Waar haar laatste producties veelal gekenmerkt werden door internationale invloeden, brengt ze haar choreografieën dit keer dichterbij huis dan ooit. Voor de rubriek ‘In de kleedkamer met…’ sprak marketingmedewerker Sanne, met Isabelle Beernaert over authenticiteit, spiegellampen en de Nederlandse taal.

“Het publiek vind het thema ‘Laat me’ aangrijpend.”

Hoe gaat het met deze tour, Isabelle?

Isabelle: “Heel goed, sinds eind 2019 hebben we zo’n twintig voorstellingen gehad en in januari en februari van dit nieuwe jaar is het weer opnieuw vol gas. De voorstelling wordt enorm goed onthaald. De mensen zijn enthousiast.”

Zijn er dan nu ook al reacties of recensies die je bijgebleven zijn over Laat me?

Isabelle: “Jazeker. Wat me is bijgebleven is dat het publiek het thema ‘Laat me’, mogen zijn wie je bent, zelf je fouten mogen maken, je eigen beslissingen nemen en op zoek gaan naar je eigen identiteit, aangrijpend vindt. Het nieuwe scènebeeld waarin rauwheid en gladheid is te zien, speelt daarbij ook een rol. Die polariteit wil ik graag laten zien.”

Hoe ben je op het idee gekomen voor deze voorstelling?

Isabelle: “Sinds mijn eerste voorstelling, Ne Me Quitte Pas tien jaar geleden, gaat het voor mij nog steeds over de mens, menselijkheid en vooral: de liefde. Toen ging het over de relatie of verbinding met je geliefde, je partner, ontrouw, scheiding, …de waarom. Nu in mijn tiende voorstelling gaat het echter over alle verbindingen die je je maar kan bedenken. Die moet je ouders of familie, vrienden, je omgeving. Maar ook over welke verbindingen jijzelf hebt met de aarde bijvoorbeeld of wie je erop mag of moet zijn.”

“Klinkt filosofisch, maar zo ben ik ook. Ik kijk graag naar de mensen. Als choreografe uiteraard, maar ook als mijn eigen persoon. Luisteren is ook belangrijk. Voor mij is het gewoon om vragen te stellen en niet zomaar iets klakkeloos te accepteren. Iets zoals sterven bijvoorbeeld, iedereen zal het moeten doen, maar dat betekent toch niet dat je er zonder enige nieuwsgierigheid of weerstand op hoeft te gaan zitten wachten? Het is voor mij een zoektocht naar rust en aanvaarding. Ikzelf probeer daarom zo authentiek mogelijk vanuit mijn ziel te leven. Vanuit die letterlijke plek, is Laat me ontstaan.”

Hoe gaat het met je zoektocht, Isabelle?

Isabelle: “Ah. Ik denk dat dat juist te zien is in deze voorstelling. Mensen die eerder werk van mij kennen zullen het verschil zien hoop ik. Eerder leefde en maakte ik alles in vol ornaat, was alles gedreven op passie, impulsiviteit, intuïtief gedrag, spontaniteit, verwachtingspatronen van anderen en blinde ambitie misschien wel. Op dit punt in mijn eigen zoektocht is alles persoonlijker en zeg ik ook vooral dat ik met rust gelaten wil worden op z’n tijd om te kunnen leven en creëren zonder beïnvloeding van anderen. Laat me mijn eigen ding eens doen! Bewuster leven is fijn, maar soms vind ik het nog best eng. Het is lastig om een balans te vinden.”

Welke ‘eigen dingen’ doe je zoal in een kleedkamer?

Isabelle: “Als ik in theaterkleedkamer ben, doe ik als eerste de spiegellampen aan. Hoort voor mij toch echt bij de sfeer. Ik leg mijn make-up en kleding klaar voor de avond zodat ik daarna mijn energie op een fijne wijze kan kanaliseren. Vaak helpen yoga-oefeningen of lezen daarbij. Mocht het zo zijn dat ik meedans in een voorstelling dan warm ik me ook op in mijn eigen kleedkamer.”

Wat wil je het publiek nog meegeven over Laat me voor ze komen kijken?

Isabelle: “Laat je omarmen door de reis in verbinding met de muziek. De Nederlandstalig muziek die ik heb gekozen lijkt ervoor gemaakt te zijn. Kom zitten in de zaal met zo weinig mogelijk verwachtingen en laat je overspoelen door de nieuwe wind die nu is gaan waaien…”

“Daarnaast wil ik het Nederlandse publiek ook nog graag bedanken. Als jullie mij niet zo hadden omarmd tijdens So You Think You Can Dance en The Ultimate Dance Battle, had ik nooit op het punt gestaan waar ik nu ben. Ik doel dan vooral op de Nederlandse taal, waarmee ik eigenlijk tot op dat moment minder was verbonden. Ik vond het praktische, rationele taal. Ook al sprak ik Nederlands op school, thuis sprak ik mijn moedertaal, Frans. Waarin ik veel meer gevoeligheid vond. Dat ik me non-verbaal als verbaal inmiddels even goed kan uiten, vind ik een cadeau. Dankzij het thema ‘Laat me‘ heb ik mijn vadertaal kunnen omarmen en is zowel het Frans, als het Nederlands in mijn hart en hoofd in balans.”

‘Laat Me’ niet in Zwolle zien? Geen zorgen! De voorstelling staat onder andere ook in Utrecht en Heerlen. Klik hier voor de hele speellijst met alle locaties en data.

Tekst: Sanne ter Heide