In de kleedkamer met... Rein Hofman

Charlie and the Chocolate Factory, een spectaculaire musical vol prachtige nummers, een oogstrelend decor en geestig herkenbare personages. Maar hoe is het om in zo’n magische voorstelling te spelen? Rein Hofman speelt Opa Willem en de Opper Oempa Loempa en weet als geen ander hoe het is om elke avond op het podium te staan. Stagaires Nienke van Dis en Verelin Scholten zijn op pad gegaan om de musicalacteur te interviewen.

Als wij zeggen Charlie and the Chocolate Factory, dan zeg jij?
“Nu zeg ik musical. Maar het doet me ook heel erg denken aan vroeger en mijn jeugd. Op mijn 18e volgde ik een toneelopleiding in Stratford-upon-Avon. Er was daar ook heel vaak niks te doen en dan zaten mijn vrienden en ik een beetje te hangen en gingen we samen films kijken. Waaronder ook Charlie and the Chocolate Factory, het is zeker een stukje nostalgie.”

Hoe heb je je voorbereid op jouw rollen in Charlie and the Chocolate Factory?
“Eerst heb ik natuurlijk beide Charlie and the Chocolate Factory films gekeken, waarvan ik het origineel eigenlijk beter vind dan de tweede met Johnny Depp. Voor opa Willem ben ik daarna op zoek gegaan naar de juiste toon. Het is een norse man en doordat hij weinig tekst heeft, heb ik vooral gekeken naar hoe ik dit non-verbaal over kan brengen.”

Waarom vind je de eerste film beter dan de tweede?
“In de tweede film heeft Johnny Depp een hele rare man gemaakt van Willy Wonka. Een beetje een wacko gebaseerd op Michael Jackson. En dat vind ik eigenlijk jammer, want ik denk dat Willy helemaal geen raar figuur is. Het is gewoon een volwassen man met fantasie en creativiteit. Hij laat zich niet remmen door normen of hoe je je zou moeten gedragen.”

Wat vind je het leukste aan spelen in deze musical?
“In de tweede akte speel ik de Opper Oempa Loempa. Hier kan ik veel meer kwijt van mijn eigen talent. Ik heb ook een soort Jabbertaaltje, waarmee ik met Willy Wonka communiceer. We hebben er voor gekozen om de Oempa Loempa’s best wel gevaarlijk te laten zijn. En hier kun je vervolgens in gaan spelen, wanneer ga ik te ver? Dus voor mij is het heel leuk dat ik twee verschillende rollen mag spelen, dat houdt het ook fris voor mij.”

Ben je nog wel eens zenuwachtig voor optredens?
“Nee, eigenlijk niet. Bij de eerste try-out ben ik overigens wel zenuwachtig en dan denk ik wel eens: ‘Waarom wilde ik dit ook alweer?’. En de première is natuurlijk altijd spannend. Maar inmiddels hebben we de show al meer dan 70 keer gespeeld en ben ik niet heel zenuwachtig meer. Laatst was er wel een moment dat ik bijna op moest als Opa Jakob. En toen had ik vier dagen om me echt goed voor te bereiden. Gelukkig hoefde het uiteindelijk niet, maar dat vond ik wel doodeng.”

Wat zijn jouw kleedkamerrituelen?
“Ik probeer eigenlijk zo min mogelijk rituelen te hebben. Er zijn veel mensen met rituelen en dat zichzelf ook aanleren. Die gaan bij zichzelf na wat ze die dag hebben gedaan, waardoor de voorstelling bijvoorbeeld heel goed ging. Maar omdat elke zaal anders is, probeer ik zo min mogelijk rituelen te hebben. Ik vind het wel altijd fijn om vlak voor de voorstelling even rust te hebben en ik heb altijd dropjes bij me. Maar misschien is dat dan wel juist mijn ritueel, dat ik helemaal geen rituelen heb voor een voorstelling.”

Wat vind jij de leukste scène uit de voorstelling?
“Ik wil natuurlijk niet te veel verklappen, maar zoals ik in de eerder al benoemde heb ik in de tweede akte een soort Jabbertaaltje. En af en toe komt Komt Het Zien langs. Dit is een organisatie voor blinden en slechtzienden die komen vertellen tijdens de voorstelling, wat er op het podium gebeurd. Meestal komen wij dan ook even langs om te kletsen. Vervolgens mogen zij mij twee Italiaanse woorden geven die ik dan ’s avonds tijdens de voorstelling in mijn Jabbertaaltje moet verwerken.

Wat is een ervaring die je altijd is bijgebleven?
“Ooit ben ik een keer bijna flauwgevallen op het podium. Toen woonde ik nog in Engeland en het was die dag heel warm. Ondertussen moest ik een moeilijk lied zingen en ben ik als houvast maar lampen gaan tellen. Achteraf ben ik naar buiten gegaan om even een frisse neus te halen. Ook heb ik een keer een show gehad, waarbij één van de castleden de show niet in zijn agenda had gezet. Hij was dus niet komen opdagen en toen moesten we snel schakelen. Wat uiteindelijk eigenlijk wel heel leuk is, want als je zo vaak dezelfde show speelt is soms iets verfrissends ook nodig.”

Wat zou je het publiek nog mee willen geven voor ze Charlie and the Chocolate Factory de musical gaan kijken?
“Ga er met heel veel zin en een open blik naartoe. Het is een hele lieve voorstelling en een lust voor het oog. Dus laat je vooral onderdompelen in een bad van fijnheid.

Tekst: Nienke van Dis en Verelin Scholten - Stagaires Marketing & Communicatie