Een prettig gestoorde avond met Ronald Snijders

Komiek Ronald Snijders staat al meer dan 10 jaar solo in het theater en viert dat dit seizoen met zijn voorstelling Een avond met mij. Na het zien van de show noteerde dagblad Trouw enthousiaste kwalificaties als ‘briljant’ en ‘hilarisch’: ‘Voor je het weet zit je midden in zijn gekantelde universum.’ Een gesprek met Snijders: ‘Ik wil voortdurend kortsluiting veroorzaken.’

Tekst: Jan Drisseldorn

Gefeliciteerd met ‘Een avond met mij’, ik heb de show eerder in je tour al mogen zien en me werkelijk kapot gelachen!
Oh wat leuk zeg. Daar doe ik het voor! 

Is het je beste show tot nu toe?
Dat weet ik niet, maar Niels van der Laan (‘Even tot hier’), die als coach vooral bij mijn andere voorstellingen betrokken was, zei dat wel inderdaad toen hij laatst was komen kijken. En hij heeft ze allemaal gezien! Ik vind het zelf in elk geval de leukste show om te spelen, maar dat is misschien ook omdat ik me steeds vrijer op het podium voel. 

Wat was het uitgangspunt voor ‘Een avond met mij’?
De mensen en mezelf een vrolijke avond bezorgen met veel absurde onzin, talige grappen, liedjes en allerhande voorgelezen teksten. Soms verzin ik voor een voorstelling een heel raamwerk, maar deze keer wilde ik het qua vorm allemaal lekker los houden, in een directe dialoog met de zaal. Aan de andere kant suggereert de titel ‘Een avond met mij’ natuurlijk ook een ingecalculeerde teleurstelling. Mensen krijgen niet ‘An evening with Frank Sinatra’ maar ze zullen het met mij moeten doen. 

Hoe zou jij je stijl willen omschrijven?
Tja…, kijk… ik ben niet zo’n typische cabaretier die zich opwindt over de maatschappij of die heel herkenbare, intermenselijke relaties belachelijk maakt. Ik ben eerder de gemankeerde gastheer, de gestoorde ceremoniemeester van de avond. Als absurdist ben ik er voortdurend op uit om kortsluiting te veroorzaken in de hoofden van het publiek en probeer ik met een andere logica bepaalde verwachtingspatronen te ontregelen. Maar het liefst heb ik het helemaal nergens over en gaat het publiek dommer naar huis dan toen het kwam!

Mensen kennen jou van je taalgrappen. Sommige collega’s proberen juist woordspelingen te vermijden.
Ik niet, haha. Het zijn vaak de grappen waar het hardst om gelachen wordt. Wat is daar verkeerd aan? Dan zeggen mensen ‘slechte humor’ maar intussen wel keihard lachen met z’n allen. Slechte humor vind ik eerder humor die ten koste gaat van anderen. Daar hou ik zelf minder van. Maar als ik begin te schrijven of te praten voor een publiek gaat het bij mij al snel om wat er in de woorden zelf zit, dubbele betekenissen en verkeerde associaties waar ik dankbaar misbruik van maak.

De grapdichtheid in deze show is weer ongelooflijk hoog.
Ja klopt. Het is mijn bedoeling dat er een zekere slapte, een bepaald soort meligheid in de zaal ontstaat. Maar mensen moeten ook naar adem kunnen happen, anders krijgen ze natuurlijk niet alle grappen mee. Voordeel is dan wel weer dat mensen nog een tweede of derde keer willen komen kijken!