Werkplaats Zwolse theaters presenteert | Jessica Kaasschieter

Wat als je het gevoel hebt dat je het leven voor de tweede keer mag proberen, welke delen zijn verdwenen en wat is er nog overgebleven? Na een lange periode van ziekte daagt het leven Jessica weer uit om zichtbaar te zijn, maar wie is ze nu precies?

In ‘Eerder dan later’ onderzoekt Jessica vragen over haar jeugd. Hoe groot is haar vaderwond, en hoe dichtbij mag de liefde komen, nu de toekomst zich langzaam voor haar ogen openbaart? Het leven voelt als één grote wildernis, waar alles weer open ligt.

Onder de vleugels van Zwolse theaters onderzocht Jessica de afgelopen maanden wie ze is op het toneel. Tijdens haar toonmoment verbreed ze de grenzen van haar comfortzone door de keuze om het publiek tijdens de voorstelling te betrekken. Jessica krijgt externe begeleiding van o.a. Bram Suijker (acteur, theatermaker). Anna Bouwman, Mirjam Reyneveld en Melle Mijnhardt hielpen haar vanuit Werkplaats Zwolse theaters. Tijdens het toonmoment op vrijdag 9 juni zal ze muzikaal ondersteunt worden door Inge Mulder (saxofoon) en Karel Houtzager (pianist).

Jessica Kaasschieter (1992) studeerde na haar studie aan de Academie voor Musicaltheater (Song & Dance) in Zwolle door aan de Koningstheateracademie in Den Bosch. Hier volgde ze het éénjarig studietraject ‘Playground for Professionals’. In juni 2019 speelde ze haar eigen showcase, wederom met eigen nummers en teksten, genaamd ‘WAARMAKER’, met band in een uitverkochte Badhuistheater in Amsterdam. In 2013 was ze te zien in Nederland Musicalland van Dommelgraaf & Cornelissen met o.a. Joke de Kruijf, Bill van Dijk, Rick Sessink en Rosalie de Jong. In 2019 speelde Jessica in de voorstelling Reizigersverhalen van Singer-Songwriter Joshua Aaron (www.joshuaaaronmusic.com). Hier vertolkte ze een seizoen lang de rol van vertelster. 

‘Papa, waarom hou jij van mama? En voelde je het gelijk of had je wat seizoenen nodig om er aan te wennen? M’n gevoel veranderd steeds. In de zomer durf ik wat meer omhoog te kijken. M’n ogen willen net wat vaker de vogels volgen, en de wolken, tot ze piepklein zijn geworden, als een stipje die ik het liefste aan zou willen raken maar los moet laten omdat het alweer tijd is voor de herfst. M’n uitgestoken hand wordt net een vallend blaadje,

die langzaam neerdaalt. De winter komt dan altijd ongevraagd mijn lichaam binnen alsof iemand ineens keihard in m’n buik stompt. Pap, vind jij de liefde soms ook pijn doen?’